De feestdagen komen er weer aan en die staan voor onze drie kinderen, mijn man en ik, garant vol gezelligheid en een knus en warm gevoel. Wij gaan elk jaar met ons gezin de kerstboom ‘uitgebreid zorgvuldig’ uitzoeken bij de scouting in ons dorp. Dit vind ik het állermooiste begin van de feestdagen. Bij de scouting maken ze het elk jaar zó gezellig met ‘n kampvuur waarna we bij thuiskomst alle jassen kunnen gaan luchten vanwege de penetrante brandgeur die erin blijft hangen. Hun knullige mobile pinapparaat dat het elk jaar niet doet is dan ook ieder jaar onderwerp van gesprek waar iedereen rake grappen over maakt. We drinken er warme chocomel in te dunne bekertjes waardoor je vingertoppen gaan prikken van de gloeiende vloeistof. Het hoort er allemaal bij.

Als jij aan het halen van een kerstboom en de kerstdagen denkt draait je maag een kwart slag in de rondte en wordt je op slag misselijk. Je wil er eigenlijk voor zorgen dat, ook dit jaar, kerst weer onvergetelijk en gezellig wordt maar anders dan andere jaren heb je er totaal geen zin in. Je weet gewoon dat zorgen voor een gezellige kerst je dit jaar niet gaat lukken. Onmogelijk! F*ck it met de gezellige kerstdagen en f*ck it met vrede op aarde! Je wilt helemaal geen kerst vieren omdat je het niet kunt vieren. Hoe moet je in godsnaam gezellig kerst vieren als je een kind thuis hebt zitten dat door leeftijdsgenootjes al heel lang wordt buitengesloten, uitgescholden en vernederd. Je kind voelt zich doodongelukkig omdat het gepest wordt. Verdomme! Het hele gezin voelt zich doodongelukkig hierdoor. Het staat je nog op je netvlies hoe ze je kind aan twee armen vast hielden op het schoolplein en ’n derde trapte haar vol in haar maag maar te zwijgen over de kreun die vervolgens uit de mond kwam van jouw kind. Van jouw kind!! Je kon er niet bij komen omdat het ijzeren hek te hoog was en de poort van het plein was op slot. Als je er overheen was gekomen had je van woede de knieschijven van dat groepje pesters aan flarden getrapt. Het gevoel van onmacht en woede kun je gewoon nog steeds niet loslaten. Vrede op aarde? Ammehoela!

Hoe is het voor jou mogelijk om er een fijne kerst van te maken met chronisch slaapgebrek door maandenlange slapeloze nachten waarin je hebt liggen piekeren waardoor je barstens veel hoofdpijn kreeg. Vorig jaar ging je nog gezellig met haar en haar vriendinnetjes naar de schaatsbaan in het centrum om een paar uur te kunnen schaatsen en te kunnen giechelen met die meiden. En nu,…..nu heeft ze geen vriendinnetjes meer. Ze zit al maanden alleen thuis op haar slaapkamertje als ze uit school komt. Wat moet je haar gaan bieden zodat ze toch twee leuke weken heeft. Je hart voelt zwaar omdat je je verplicht voelt om voor de rest van het gezin toch een gezellig kerstfeest van te maken.

 

Een kerst zoals de mijne lijkt voor jou nu natuurlijk een utopie. En toch: het kán weer werkelijkheid worden. Pesten is verschrikkelijk en de littekens ervan zullen voor velen blijven altijd, maar de wond kan genezen en het pesten kan stoppen!

Als ik deze kerst bij de kerstboom zit, denk ik aan alle kinderen die ik afgelopen jaar heb kunnen helpen om zo’n pestsituatie achter zich te laten. Het kán. Ook voor jouw kind. Ik weet hoe zwaar het nu is, voor haar en voor jullie. Ik wens jullie een oplossing in het komende jaar, en voor nu een veilig en warm kerstfeest thuis met elkaar.